Raz w życiu

Przyczynkiem do tego posta stała się rozmowa przy tzw. śmietniku osiedlowym. Traf, los wspaniały sprawił, że mam na osiedlu dwóch sąsiadów fotografów. Normalnych ludzi. I podczas, gdy jazgot naszych latorośli przenosi się spod śmietnika w drugi rejon, oczywiście ogrodzonego (!), osiedla, to mamy wówczas kilka chwil na wymianę myśli fotograficznych. Tak się stało, że pośród tej trójki, ja jestem jedynym amatorem. Pozostali dwaj fotografowie żyją lub próbują żyć z fotografii i wychodzi im to całkiem niezgorzej. Publikacje, zlecenia… kręci się. Robią co lubią.

Ale nie o tym ja żem chciał. Otóż, w trakcie jednej z takich śmietnikowych dysput przenieśliśmy się na, ostatnio bardzo chwytliwy, grunt fotografii ślubnej. Pewnie powodem tego był rozpoczynający się właśnie nowy sezon ślubny. I tutaj uroiła mi się pewna myśl, z którą chcę się podzielić

Kiedy zacząłem interesować się fotografią na poważniej, miałem pewnie ze 12 lat. Szkoła podstawowa na Żabiance miała oczywiście (tylko wówczas to było oczywiste!) pracownie fotograficzną z ciemnią, rzutnikami, suszarkami itp. Pan od ZPT’ów opiekował się tym cudem i spędzałem tam godziny lejąc bezkosztowo wywoływacz i latając najpierw z DRUH’em, a potem ze Smieną od wujka po całym osiedlu. To oczywiście była zwykła amatorka. Pięknymi chwilami były natomiast wizyty w zakładzie fotograficznym na piętrze przy osiedlowym deptaku, gdzie fantastyczna pani prowadziła prawdziwy zakład fotograficzny z monstrualnym aparatem robiącym piękne negatywy. Byłem tam kilka razy w życiu jako dzieciak, a to po zdjęcie do legitymacji, a to po Komunii Świętej, a to zwykły portret studencki chciałem zrobić itp… Generalnie miałem styczność kilkanaście razy z profesjonalnym fotografem. Potem był epizod w jakiejś redakcji, gdzie poznałem fotoreporterów zawodowych (to ważne! – zawodowych), potem ślub własny i zamówiony profesjonalista, potem sesja w studio u Michała koło szpitala klinicznego wówczas (kłaniam się Michale), potem zdjęcia do pracy…

Do czego zmierzam?

Zmierzam do przykrej dla mnie konkluzji, że…

…obecnine, ludzie mają do czynienia z profesjonalnym fotografem wyłącznie raz w życiu! Na własnym ślubie…

… i to tylko w sytuacji, jeśli nie poskąpią na fotografie i zdjęć nie będzie robił wujek, bo ma przecież iPhona 8. No pomyślcie, ile macie obecnie okazji, aby stanął przed Wami i wykonał dla Was usługę zawodowy fotograf!? No ile?

Okazuje się, że jedynym momentem w życiu naszym obecnie, jeśli chodzi o poznanie profesjonalnej fotografii i doświadczenia jej na sobie, jest nasz ślub. Już nigdy potem i tak nie zamówicie fotografa, bo przecież sami sobie to załatwicie. Nigdy też przedtem nie ma potrzeby, by dotknęła Was fotografia profesjonalisty, bo fotki sobie strzelicie w byle budce lub w empiku i też nadadzą się do dowodu. Nikt Was przy tym nie będzie ustawiał, nikt nie doradzi Wam jak się pomalować, ani jak głowę ułożyć. Przecież to TYLKO zwykła FOTKA. I tak przez całe życie, świadomość obecnego pokolenia o fotografii kurczy się do jednego wieczoru. Nagle fotograf ślubny staje się ostatnim bastionem przed sprowadzeniem całej fotografii do aparatu telefonicznego. Zwróćcie uwagę, że (dzięki bogu!) nadal fotograf na ślubie to MUST HAVE. No bo jak to – bez fotografa. Na dodatek, usługi te stają się coraz droższe, a sami fotografowie ślubni naprawdę coraz bardziej profesjonalni i wyposażeni w zawodowy sprzęt.W szkołach nie ma edukacji plastycznej prawie wcale. Dzieci nie poznają podstaw kompozycji, zasad widzenia koloru. Plastyka i sztuki piękne to jakieś fanaberie, bo przecież za nie nie ma kasy. Widzenie poprzez obiektyw jest sprowadzane do widzenia na ekranie telefonu i szybkim cykaniu, i przewijaniu kolejnych milionów fotek na telefonie.

Jedynym kuratorem jakości fotografii staje się nasz kciuk. Im szybciej przewijający kolejne wstęgi fotografii na ekranie 860px, tym …

Niestety, to przykre, ale fotografowie ślubni pozwalają tysiącom osób chociaż na chwilę zrozumieć, że fotograf zawodowy nadal istnieje. Że coś takiego, jak fotografia ma swoją cenę, swoją wartość i jest to wymagający fach. Tym trudniejszy, że poddany zostaje zawsze ocenie nie tylko samego twórcy, ale przede wszystkim odbiorcy.

Może warto więc docenić rolę fotografów ślubnych, którzy jako nieliczni stają przed tzw. zwyczajnym człowiekiem i dostarczają mu choć namiastkę świadomości fotograficznej. Czym innym jest naturalnie problem poziomu tego dostarczania, ale to już zupełnie inna kwestia. Niewątpliwie też, spora część odbiorców fotografii ślubnej to nie rozsmakowani w sztuce galeryjni kuratorzy.