Jak to dobrze

Jak to dobrze, że nie musimy wzorować się na słabych fotografach. Jak to dobrze, że jednym kliknięciem mogę przenieść się w krainę najczystszej fantazji fotograficznej i to bez konieczności odautorskiego udowadniania mi, że fotograf jest świetny. Że jego gadulstwo i próby wyjaśniania co chciał zrobić przerastają o niebo wynik naciskania migawki. Ja po prostu to widzę.

Dziwnym trafem znalazłem w weekend godzinę, aby pobuszować trochę między regałami z polskimi “magazynami dla pań”. Piszę w cudzysłowie, bo one są tak dla pań, jak owies dla małpy. W każdym razie, dawno nie przeglądałem lokalnego rynku i chciałem sprawdzić co to słychać w krajowej branży “photo fashion-lifestyle”. No i niestety, nic nie słychać. Moi niedawni ulubieńcy, robią rzeczy, którymi spokojnie może się pochwalić czołowa 5 czy 10 fotografów amatorów publikujących na jakimś tam maksmodels czy plfoto. O dziwo, amatorzy, pasjonaci pokazują często, że pomysłowość ich jest więcej warta niż finansowe i logistyczne zaplecze największych magazynów modowych. Mam wrażenie, że po prostu im się chce…

Nasi “uznani” odwalają już totalną kichę.   Jacek Poremba totalnie odjechał od swojego stylu. Z jego delikatności i subtelności nie zostało już naprawdę niewiele, a sesje przypominają swobodne  pstryki bez większego polotu.  Robert Wolański chyba totalnie pogubił się po sesjach dla Maleman, w których fotki masakrował fotoszopem i teraz nie potrafi zupełnie odnaleźć się w “normalnej” fotografii, która mi imponował. Jego sesje “lifstylowe” przestały emanować spokojem i wyczuciem. Są siermiężne, jak fotki etatowego ostatnio Szlagi, który łupie wszędzie i ze swoją manierą saturacji i wariacji suwakami zachwyca młodych redaktorów, którzy uznają, że to trendi jest nadal. A nie jest :) Ileż można dawać tych wypalonych błyskiem flesza twarzy i zdesaturowanych portretów rybim okiem prawie robionym? Jak się okazuje setki.. :)
Tyszka odfrunął w rejony TV, gdzie robi z siebie wariata i naprawdę żenujące jest patrzeć na jego zachowanie i odzywki. Przeraża mnie poziom tego człowieka (a pamiętam go jeszcze z 5-10-15), jak to więc dobrze, że na szczęście nie muszę z nim gadać ani go słuchać patrząc na jego zdjęcia. Mam czasami wrażenie, że fotografowie mody nie powinni w ogóle otwierać japy… czego on jest świetnym przykładem, bo robi kolegom opinie zniewieściałych, rozpuszczonych i zbyt mocno wierzących w siebie chłopczyków, którzy znają tylko jeden zwrot: “Więcej seksu!” Co za idiotyzm!

Jak to jednak dobrze, że są krainy czystej fantazji, o których wspomniałem. Jak to dobrze, że są Wielcy Architekci tych krain i umieją zwabić nas w sieć swojego mózgu gdzieś między neurony odpowiedzialne za piękno a impulsy generujące wariactwo i bezład kompozycji. Moim Wielkim Architektem na jesienny sezon jest Paolo! Najświeższa sesja Paolo Roversi dla włoskiego Vogue, to po prostu trzęsienie ziemi..:) Kop w nerki przy jednoczesnym uderzeniu w splot słoneczny. Jak to napisał jakiś domowej roboty streetowiec – strumień jaźni. Tylko, że w tym wypadku, ten strumień jaźni masakruje… :)

Wiem, podniecam się, ale mam czym :) Polecam!

Dla takich sesji, takiego klimatu naprawdę warto czasami kupić kolorowy magazyn i zobaczyć, co można zrobić jak się chce i ma się talent :) Czy chociażby prosta i banalna sesja duetu Mert & Marcus czyli Mert Alas i Marcus Piggott “Bal maskowy” dla francuskiego dodatku Vogue (90 rocznica). Niby to takie proste, niby nie trzeba się napocić zbytnio z lampami, niby białe tło, niby proste pozy… a działa :)

I jeszcze na koniec wspaniała i jakoś bez echa odebrana sesja Marcus’a Olhsson’a z modelką Martiną Valkovą w roli głównej. Piękne, stylowe i troche takie “Sieffowe” obrazki kobiety. Może to i już nie fashion, ale warto popatrzeć, że jeszcze ktoś robi takie fotografie. Że nie zostały nam już tylko modelki pochowane w krzakach z podartymi rajstopami :)