Wypełnij treścią swoje fotki

 
Zrobiło się głośno. Wiele świadomych osób z trwogą spogląda na możliwości nowego programu. Oczami wyobraźni już widzą te setki, tysiące dorabianych elementów na każdym zdjęciu. A wszystko to przez trzy wyrazy: Content-Aware Fill (C-AF). Taka funkcja pojawi się w najnowszym Photoshop CS5. Po sieci wędrują już przykłady zastosowania tego narzędzia. Jego skuteczność potrafi przyprawić o ból głowy, bo nagle okazuje się, że z fotografa zamieniamy się w kreatora innej rzeczywistości, a zdjęcie służy nam jedynie jako baza do finalnego efektu. Przestaje zdjęcie być bytem samym w sobie, jest elementem składowym tego co zastane plus to co stworzą bity danych przeskakujące między jednym a drugim procesorem.

Z czego wynika ta trwoga? Dlaczego larum grają, jak napisałby Sienkiewicz? A może to tylko niektóre środowiska fotograficzne maja obawy?
Zastanówmy się do kogo skierowane jest oprogramowanie typu PS?

Do artystów fotografików, którzy z samego założenia traktują fotografię jako medium, za pomocą którego wyrażają swoje wizje?
No tak, myślę, że to jest idealne narzędzie dla fotografików (!).

Do reporterów prasowych i reportażystów, którzy chcą opowiadać obrazem sytuacje zastaną. Wskazać odbiorcy punkty wrażliwe w społeczeństwie, miejsca wyjątkowe pod względem dobra i 
zła?
No nie, myślę, że funkcja C-AF nie jest przeznaczona dla nich, a samo oprogramowanie PS służy jedynie poprawnej digitalizacji tego, co znajdzie się w kadrze

Do amatorów, którzy setkami wylegają wraz ze słońcem ze swoich domów i wyposażeni w lustrzanki przemierzają wraz z rodziną parki i centra handlowe? Rejestrując wszystko i w ilościach na jakie pozwala zasób kolejnej piątej lub szóstej karty flash?
No tak, myślę, że to idealny program dla amatora, który może dodać elementy nieistniejące w realności. A funkcje dodane w PSCS5 po prostu są spełnieniem marzeń wielu amatorów. Bo oni nie chcą tak do końca prawdy w fotografii, raczej chcą pewnego wyobrażenia idealności, a tak prosta funkcja wypełnia ich pragnienia w 100%.

Do fotografów fashion, którzy nie dbają już praktycznie o to, czy światło w studio jest ustawione prawidłowo, czy modelka ma boczki, czy krzywe nogi, czy cień nie wpada w kadr, czy statyw nie włazi w ujęcie, czy… itd, itp. Bo od tego wszystkiego mają właśnie PS?
No tak, to jest idealne oprogramowanie dla “fashion shoots”. Bo cóż cudowniejszego jest w tym, że zdjęcie wykonane po ciemku w zielonej sali, modelce w żółtej sukni i karmazynowej szmince z kablem telefonicznym wyrastającym z głowy – staje się nagle zdjęciem modelki w niebieskiej sukni, pomazanej granatową szminką w czerwonej sali oświetlonej słonecznie i bez kabla ściennego wyrastającego z głowy tejże panny?! No nie ma nić piękniejszego niż za pomocą czarodziejskiego przycisku usunąć nogę asystenta z tła i wszystko to poprawić. Photoshop został stworzony właśnie dla tych fotografów więc nowa funkcja jest dla nich boskim darem niebios z Adobe.

A może C-AF i PS w całości skierowany jest do portrecistów, którzy chcą wejść z butami swoich kadrów wprost w prawdziwe “ja” modela? Albo starają się udziwnić wygląd postaci dodając im atrybuty, które mają w jakiś sposób ukierunkować odbiór danej osobowości przy jednoczesnym kpieniu z nich w ten sposób?
No tak, myślę, że Adobe tez myślało o nich. Bo czyż nie cudownie jest delikatnie poprawić to, co na planie nie udało się wypracować rękami stylistów i wizażystów? Czyż nie prościej pokusić się o dwa, trzy kliknięcia i zmienić kontekst twarzy wykręcając kąciki ust delikatnie ku górze lub w bok?

O co więc cały ten szum? Czy fotografowie nie wiedzą, że 99% zdjęć w gazetach to obróbka w PS. Że comiesięczny, cały nakład Vogue to jeden wielki fotomontaż z użyciem takich retuszerów, że potrafią z kozy zrobić bawołu afrykańskiego? No bez kpiny…
Dążenie do coraz lepszych narzędzi zamieniających koło w kwadrat to nieunikniona konsekwencja rozwoju technologicznego. Obraz, który rejestrują aparaty cyfrowe jest wyłącznie zbiorem cyferek, które jacyś kolejni programiści będą zamieniać i modyfikować jak chcą. I właśnie w tym miejscu traci swój kontekst słynna wypowiedź Jacques Henri Lartigue’a: “wolę fotografować niż malować, bo malowanie trwa zbyt długo”.
Oto zataczamy krąg, obecnie “fotografowanie” trwa o wiele dłużej niż niejeden malarz malował swój obraz w XIX wieku. “Fotografia docelowa” to nowe pojęcie, które doskonale opisuje filozofię fotografowania zawodowego i często także amatorskiego. Mianowicie, efekt uzyskany w tym procesie składa się z co najmniej trzech elementów:

1. założenie autora co ma być na zdjęciu docelowym
2. wykonanie bazy w postaci pliku
3. dokonanie niezbędnych dla spełnienia oczekiwać zmian w PSCS5 przy użyciu np.: C-AF

Tak więc zupełnie spokojnie, w odróżnieniu od pewnych środowisk fotograficznych, położę dzisiaj głowę na poduszce i zasnę wiedząc, że powstał program zmieniający każde zdjęcie w zlepek cyferek posklejanych dowolnie bez jakiegokolwiek odniesienia do rzeczywistości.
Zupełnie spokojnie zasnę i będę śnił o zdjęciach Lartigu’a, które zaistniały między innymi dzięki Richardowi Avedonowi w książce “Diary of Century”.

Jacques Henri Lartigue – 1972, fot.: Jeanloup Sieff

fot.: Jacques Henri Lartigue

fot.: Jacques Henri Lartigue

I jeszcze jedna drobna uwaga na koniec… co z retuszerami? Czyż nie będzie teraz łatwiej obrabiać fotki wszystkim amatorom? Ja wiem, wysoce-wyspecjalizowani retuszerzy prace będą mili zawsze, ale część z nich zapewne obniży ceny :)