Właśnie.
Miałem okazję zobaczyć kawalątek Polski południowej. A dokładnie Podkarpacie w miniaturze. I wiecie co, jadąc samochodem po tych okolicach zdałem sobie sprawę, że ich krajobraz jest zdecydowanie bardziej “atrakcyjny fotograficznie” od moich okolic pomorskich.
Takie bardziej urozmaicony, jakby przez to weselszy, jakby też bardziej zwarty – może przez brak płaskiej perspektywy…
W każdym razie – odczułem, że jest fajniej, ze mam ochotę porobić zdjęcia plenerowe, których już dawno nie robiłem.
Wieczorem porozmawiałem z miejscowym pstrykaczem i on wysłuchał tych moich wynurzeń pobłażliwie uśmiechając się pod nosem.
Kiedy zawiesiłem pytanie w powietrzu licząc na jego wdzięczność, że zauważyłem te wszystkie zalety ich regionu, on odparł jednym zdaniem, które zabrzmiało jak finalny dźwięk zamykający koncert.
– Ale wy macie… morze!
Tak.
Czyli co, stawiamy na szali atrakcyjności fotograficznej morze i góry? Co przechyli się?
Efekt nowości działa w fotografii bezbłędnie. To, co mnie wydaje się banalne: te wschody słońca nad morzem, ten szum, ten jod, te piach… ma inny wymiar 650km na południe. Romantyczny taki.
Ale jest też inna sprawa.
– Wysłałeś zdjęcie na konkurs o Gdańsku? – spytała mnie Małgosia.
– Nie, bo nie umiem odkryć w tym mieście już nic zaskakującego.
Idiotyczne. Bo miasto moje zmienia się wraz porami roku, zawsze potrafi zaskoczyć. Tylko ja chyba przestałem to dostrzegać. Bo nie mam kiedy, bo nie mam jak. Czas stał się dla mnie deficytowy bardziej niż jabłka na wiosnę.
Poświęcam go na “niesiebie”, poświęcam go na rodzinę, na zaległe sprawy, a zostaje go dla mnie w ilości, która przekłada się na jedną, dwie fiszki w miesiącu. Gdybym miał czasu więcej, zarówno góry, jak i morze byłyby tak samo atrakcyjne.
A tak…?
Ale zawsze mam wybór.
Młody na karku machający nogami pod pachami lub aparat, ulica i…
No właśnie… jedno słowo:
“priorytety” – bolące miejsce w moim mózgu.
Sopot, luty 2008
~~~~
PS
Wpis dedykuję Pani I.
Ale Wy macie Żuławy…
Cudna kraina.
ładnie , odwiedzaleś moje strony:)
a które dokladnie jesli mozna wiedzec?
pozdr
Cyziówka… – znasz ?:)
A bo widzisz.
Najtrudniej fotografować własną przestrzeń. Miejsce gdzie się urodziło, wychowało i żyje. No bo co tu może nas zaskoczyć? Nic. Znamy każdy kamień, krzak i mur.
A to źle. Myślę, że warto spróbować patrzeć na swoje miasto kątem aparatu właśnie. Odkryć je zupełnie na nowo. Dzięki temu nie zamykamy się też w jednej dziedzinie jeśli chodzi o zdjęcia. Nic dobrego jeśli nałożymy klapki na oczy i tylko jednym torem będziemy podążać. Dla siebie, nawet pokazywać tego później nie ma potrzeby. Zresztą jak z każdym.
Niedawno odzyskałem moje stare slajdy sprzed ponad XXX lat.
Przeglądam je, porządkuje i po latach wielu dopiero dostrzegam w nich to, co było wówczas obok mnie, ale z racji codzienności tego nie zauważałem.
Trzeba wyszukiwać ciekawe kadry wszędzie i nieustannie, utrwalać je,…dla siebie, dla potomnych.
Witaj Piotrze, bardzo podobne fotki, do tej przedstawionej w Twoim wpisie, robi David Burdeny.
pozdrawiam
Mariusz J.
ja znam Cyziówkę, z widzenia. widzę ją codziennie w drodze do pracy. a pracuję w Kolbuszowej, pewnie przejeżdżałeś. przy czym Wyżyna Sandomierska i Płaskowyż Kolbuszowski są dość nudne, bo płaskie. prawdziwa jazda zaczyna się dopiero za Rzeszowem. o!
a u Was całkiem przyjemna jest Wysoczyzna Elbląska, ja tam byłem zauroczony, bo czułem się prawie jak w Wąwolnicy.
co do drugiej części, to mam tak samo w Lublinie. wydaje mnie się, że już wszystko tam widziałem, a że widziałem, to nie widzę senesu wyciągać kamery, w obawie, że sam siebie splagiatuję.
pozdrawiam
Pioterr
Następnym razem jak będziesz na Podkarpaciu zapraszam do Jasła:) Tutaj się dopiero zaczyna piękny krajobraz południa.
"może przez brak płaskiej perspektywy…" no to teraz pojechales drogi Piotrze. Ja rozumiem, ze Ansel Adams wyznawal zasade 5 minut od samochodu, ale w Gdansku wystarczy odejsc 10 minut, zeby ujzec zupelnie nie plaska perspektywe. Polecam Ci spacerek na pobliskie tobie Siedlce – malo miast w Polesce ma tak roznoradna rzezbe terenu jak Trojmiasto. Dupy nie chce cie sie ruszac z tymi wiekimi aoaratmi – ot co :-P
Priorytety, życie, proza życia…ech tak Piotrze, nie tylko Ty cierpisz na tą przypadłość – stan między koniecznością a marzeniami. Nie każdy rodzi się w bogatej rodzinie, jak np. niejaki HCB lub wżenia się w takąwoż:) (tu przykładu nie podam, bo nie znam:)
pozdrówka – hubert
czytając Twoj wpis o tym, jak trudno jest sfotografowac wlasne miasto mialam wrazenie jakbym czytala wlasne mysli przelane na "papier". Też łapie sie na tym, ze nie potrafie znależć tematu na fotki we własnym mieście/okolicy. I mam zamiar to zmienic w ciagu najblizszych dni! Pozdrawiam, mist