Fotografia łączy pokolenia…

Każde miasto ma swoje miejsca tajemne…
Miejsca, które znają zazwyczaj miejscowi lub jedynie prawdziwi autochtoni… tacy z ojca na syna.
Zawsze uważałem, że wiem dużo na temat swojego miasta – Gdańska. Że jeśli nie sam widziałem, to przynajmniej znałem miejsca warte pamięci.
Dzisiaj okazało się, że nie!

Pomnik “Obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku” zna każdy gdańszczanin. Stoi on przed gmachem Głównym Poczty i okazuje się, że składa się niejako z dwóch części. Ta druga część jest “schowana” na dziedzińcu poczty, gdzie znajduje się rzeźba autorstwa Marii i Zygfryda Korpalskich, a tuż obok niej wyjątkowa i nieznana mi zupełnie “instalacja” poświęcona tym, którzy przeżyli obronę i zostali potem rozstrzelani na gdańskiej Zaspie po sfingowanym procesie.

Zobaczyłem tę instalację pierwszy raz w życiu i kleknąłem z wrażenia. Upalny dzień, pusto. Za rogiem, może ze dwadzieścia metrów dalej wrze majowy najazd turystów na Gdańsk, a z płotem i jedną bramą znajduje się wyciszone miejsce, którego pomysł na zagospodarowanie narodził się z… fotografii.

Autorzy tej instalacji skleili przeszłość pomysłem wyjątkowym. Przestrzennym i cudownie delikatnym. Bez nachalstwa, bez wykuwania skał i odlewania stali. Ot… odcisnęli ślad. W przenośni i dosłownie.
A wszystko na podstawie tej fotografii wykonanej przez niemieckiego oficera po kapitulacji poczty we wrześni 1939.

Zamontowane na tym samym murze odciski uniesionych i opartych dłoni Obrońców. “Pomnik łączący pokolenia” odsłonięto w 2005 roku:

Tak pięknie fotografia trafia na mury w różnych formach.
Cieszę się, że tam dotarłem… szczególnie dziś.