Przemijanie

Jakoś tak się porobiło ostatnio. Ludzie odchodzą, zmieniają priorytety, znikają. Zaczęło się od Rudolfa. Zamknął blog, założył kłódkę i zniknął. A że jego pisanina była dla mnie inspiracją na otwarcie pierwszej odsłony “iczkowego ględzenia” więc było mi naprawdę żal i szkoda takiego miejsca w sieci. Sam autor zaorał i tyle. Nie ma już dyskusji, zdjęcia pojawiają się na stronie autora rzadziej niż trzęsie się ziemia w Polsce, no po prostu cisza. A mówią, że jak się oswoi kogoś, to trzeba o niego dbać. Mnie oswoił Rudi ze swoim utyskiwaniem, a potem porzucił. Łeee…

Ale jak widzę to jakaś plaga. Czasami bardziej lub mniej śmieszna, ale zawsze pokazuje jakąś manię odchodzenia, przemijania i zacząłem się zastanawiać czy to ma coś wspólnego ze zmieniającymi się czasami dla fotografii, z tym całym cyfrowym szaleństwem.

Kolejny jest dobry duch filozoficzny fotografii, którego zdanie zawsze dobrze wybrzmiewało podczas niekończących się dysput. Tym razem on zamyka bloga, nie rusza tyłka z domu na fotografię, ale za to szczerze i wprost mówi, że go to już po prostu nie kręci. Trochę bolesne wyznanie, po latach spędzonych na plenerach, obgadywaniu kolejnych wystaw i negocjowaniu, który aparat teraz warto zasilić filmem i dlaczego. Ale cóż… przynajmniej szczerze, ma dość powtarzających się rozmów o ‘decydującym momencie’ i różnicach w estetyce fotografii “street” więc znowu żal.

Więc może to jednak jest uwarunkowane tym ilu fotografów mamy obecnie na świecie i czym możemy już robić zdjęcia (ponoć wszystkim!). Zalała nas masa, powódź istna środków dostępnych każdemu, a ilość materiału w sieci powoduje, że jedyną stabilną branżą IT jest “data storage” – zapotrzebowanie na miejsce przechowywania tych płodzonych w rytmie geometrycznym fotek będzie zawsze!

Inni odchodzą trochę bardziej hucznie. Wracają , odchodzą, wracają. Sami do końca nie za bardzo wiedzą jak wykorzystać swoją obecność w sieci, bo są rozerwani między kultem fotografii papierowej (ale już nie na odbitki, tylko wydruk!), a chęcią bycia cyfrowym. Z jednej strony wychwalają zalety cyfry i mówią, że to nie ważne czym robimy, że liczy się duch, a z drugiej hołubią możliwość dotknięcia zdjęcia i indywidualny sznyt odbitki w cudnym passeparout z obcego kraju koniecznie. Trochę się miotają. Tych mi tez żal, bo są to naprawdę świetni fotografowie, gdyby tylko nie wrzucali tej filozofii w każde swoje słowo o fotografii, to by się łatwiej podziwiało często wybitne prace tychże kolegów. Nie zmienia to faktu, że też znikają z sieci.

Stoimy w rozkroku. Ja chyba też trochę, ale jakoś nie potrafię się zamknąć. Choć wielu by zapewne chciało :) Nawet jeśli rzadziej piszę z powodu małości czasu, to nie mogę napisać, że mnie fotografia już nie pociąga, że nie widzę uzasadnienia do pisania o niej na sieci, że  zrobić chcę sobie przerwę, bo przecież ślubu z nią nie brałem i ciche dni nas się nie tyczą :) A może to po prostu kwestia dorastania, dojrzewania. W końcu do fotografii i do rozbratu z nią się dojrzewa. Dla niektórych jest to 20 lat, a inni potrzebują 45 wiosen. Nie chce mi się wierzyć, że ludzie porzucają zaangażowanie w fotografię wyłącznie dlatego, że podczas czytania tego tekstu w sieci pojawił się kolejne 100 tys. zdjęć. Do końca dnia będzie ich dodatkowy milion. Cóż z tego…!?

I dlatego wołam do tych, którzy odchodzą by wrócili i byli. Abym miał tzw. odniesienie. Nawet jeśli nie piszą, nie fotografują, to są. A bez odniesienia trudno utrzymuje się linię horyzontu. I człek pada na pysk. Lub kadr mu leci.

Z życzeniami dla odchodzących i wracających młody radziecki junak, zwycięzca biegu w rocznicę urodzin tow. Stalina: