Fotografia nas otwiera

Słuchałem częściowo przemówienia prezydenta Stanów Zjednoczonych. Gapiłem się w niego, nawet pomimo braku zrozumienia niektórych części tekstu. I mając za sobą trochę doświadczenia w marketingu i wiedzy akademickiej z zakresu socjologii, zdałem sobie sprawę, że gość kupił mnie osobowością. Całym tym “szoł” i swoją witalnością. Naprawdę patrząc na takie przemówienie, człowiek zdaje sobie sprawę, jak daleko jesteśmy za standardami nie tylko polityczno-kulturalnymi, ale po prostu kulturalnymi za Ameryką i jej “idealną demokracją” :)

Nawet nie do końca zdając sobie sprawę z realiów w US (bezrobocie, opieka społeczna itp), po wysłuchaniu tego człowieka, można zrozumieć dlaczego 92% obywateli w kilka minut po zakończeniu mowy poparło sugerowane przez Obamę reformy i działania! Ja też bym poparł. Po prostu charyzma i zdecydowanie, sposób argumentowania oraz sama gra aktorska i łatwość wypowiedzi mi imponuje. Przy tej formie mowy politycznej, nasi rodzimi pseudo-politycy są gdzieś miedzy podwórkowym szczekaniem psów a pijackim bełkotem.

Dodatkowo po raz kolejny zwracam uwagę na aspekt fotograficzny w życiu politycznym Stanów. Tam, praktycznie każdy kongresmen, nie mówiąc już o wiceprezydentach i prezydencie mają swojego fotografa. I nie mówię tutaj o jakimś tam pstrykaczu spod sroczego ogona, jak ma to miejsce u nas, gdzie fotograf to “pan od uściśnięć ręki” podczas wręczania Orła Białego. Mówię o prawdziwych eseistach. No proszę, spójrzcie tylko na sekcje ‘Photos&Videos‘ na stronie White House. Przecież te fotografie to majstersztyki. Zarówno w warstwie fotograficznej, jak i marketingowej. Ale wszystko podane z takim smakiem, że klikać można bez końca.

Umiejętność pokazywania Obamy (tego mitycznego Najważniejszego Człowieka Świata) w sytuacjach niemitycznych, codziennych, ludzkich, sprawia, że zaufanie mu i jego “bliskość” z obywatelem jest prawie namacalna! Za pośrednictwem jednej klatki aparatu robi się robotę setek wywiadów, rozmów, oświadczeń. Po prostu widać, że to swój gość i dba o nas, nawet jak siedzi z żoną w kościele :)

Kilka wybranych:

Oczywiście można powiedzieć, że te zdjęcia i tak toną w masie klasycznych propagandówek. Ale one są! Są zasługą zarówno fotografa – tego, że ma możliwość, że jest jedyny i to jego praca, a nie dorywcze zajęcie. Jest to też zasługa samego systemu. Kultury, w której fotografia, obraz i umiejętność jej zastosowania stała się elementarną częścią społeczną. Nie jakimś dodatkiem: “bo trzeba, to niech pan cyknie”, ale jak woda w picia po prostu stała się elementem życia.

Fajnie.

Szkoda, że w naszych warunkach nie istnieje praktycznie fotografia polityczna. Taka, która nie opiera się na cyknięciu na pierwszej stronie takich fotek z najważniejszego wydarzenia politycznego w państwie ostatnich dni (wszystkie zdjęcia z okładek z 20 stycznia br.):

I to ma być fotografia polityczna?! Czy naprawdę nie warto było sobie zadać trudu panowie fotoreporterzy i zrobić jakieś niekonwencjonalne zdjęcie tego dnia? Tusk po przemowie w kuluarach, przed nią…? Ludzie! I potem ja słucham o tym, jak strasznie mają fotoreporterzy w Polsce. Mało kasy, konkurencja i studenciak pracujące za darmo… Cóż… :) Jaka kasa, takie foty ktoś powie… Choć będąc obiektywnym, należałoby spytać fotoedytorów co mieli do dyspozycji z tego dnia…:) To następna spraw, że poziom edycyjny zdjęć w gazetach to porażka… brak odwagi, brak pomysłów… sztampa!

Tak tylko dzisiaj chciałem sobie ulżyć :)