Tomaszewski reporter?

Hm…

@Jarek – te przykłady są dobitnie znakiem firmowym “ustawianek” Tomaszewskiego. W tzw. “środowisku” mówiło się o tym od wielu lat, ale prestiż autora utrudniał trochę dłuższą dyskusję na ten temat.
Przyznam, że poczułem się mocno zniesmaczony opisem powstania tego zdjęcia. Naprawdę jakoś mi tak przykro. Ja wiem, że dzieckiem jestem wierząc w idee czystej fotografii, ale czy nie osiągnęliśmy tym jakiegoś poziomu absurdu? Czym różni się takie ustawianie kadru od wstawienia postaci w PS? No niczym w sumie., I tutaj i tutaj sytuacja nie miała miejsca naprawdę, a jedynie staje się wyreżyserowanym zabiegiem stylistycznym.
Co więc nagradza jury konkursu na zdjęcie prasowe? Umiejętności reżyserskie fotografa, czy może raczej jego cwaniactwo?
Gdzie tutaj miejsce na wnikliwość reportera…?

To ja tak advocatus diaboli :)
Pocałunek Doisneau też był ustawiony i czy coś to zmienia w ogólnej ocenie tego fotografa?
Wycinanie, kadrowanie to też fotografia. Ingerencja PSa może się podobać lub nie (mnie osobiście odrzucają monidła w stylu Adama Lacha) , ale dopóki nikt nikomu nic nagannego nie udowodnił, nie należy pochopnie rzucać oskarżeniami. Bo to broń obosieczna i później może być niektórym głupio.
Jeśli oszustwo jakim jest montaż w fotografii prasowej/reportażowej pana Tomaszewskiego wyjdzie na jaw, zbędnę będą jakiekolwiek słowa. Koniec (lub ograniczenie) pozycji zawodowej będzie faktem. Póki co poczekajmy na rozwój wydarzeń..
ps. mógłbym się natomiast czepić obsesji pana Gumowskiego w tropieniu cieni u TT; nie pierwsza to fotografia w której szuka on spisku cieniowego; zaczęło się od “Rzutu beretem”, który jest bardzo dobrmy reportażem; nie rozumiem waszych komentarzy – ustawiane, nieustawiane….czy to aż takie ważne? być może kadr został złapany okiem a nie utrwalony, czy wówczas nie można go odtworzyć? reportaż ma opowiadać pewną historię. to nie strit, czyli łapanie chwil na żywca.

hubert, to wlasnie domeną streeta jest ustawianie, poszukiwanie ukrytej abstrakcji, nadawanie znaczeń i zamykanie w kadrze nieistniejących kontekstów. Streetowi wolno, bo to nie jest fotografia dokumentalna, tylko w dużej mierze fotografia wyestetyzowana i formalna.

Doisneau, fotografując słynna parę, nie pracował nad reportażem o Paryżu, tylko robił zdjęcie na łamy bulwarówki.

Zawsze czułem, że reportaż to jednak coś więcej niż ładne obrazki. Publikując reportaż, fotograf aspiruje do oddania prawdy, ktorą odnalazł w danym temacie. Co chce mi opowiedzieć autor reportażu rozstawiając dzieci w kadrze, tak aby ładnie się skomponowały, wysyła faceta z drabiną na środek pola, maluje na biało pomidory w skrzynce, a na czarno te na krzakach i dodaje radioaktywne lśnienie do kromek chleba?

“wykłady dotyczące […] zagadnień związanych z etyką pracy fotografa”

Skoro stemplowanie skrawka stopy jednak się nie mieści, to co ze sklejkami i ustawkami?

A tu bez zmian. Poszukiwania “czystej fotografii” trwają w najlepsze. Będę zaglądał, a nuż znajdzie się kiedyś. Chyba że chodzi raczej tylko o szukanie. Powodzenia.

A portret to nie reportaż?
:-)

Moim zdaniem cienie wyglądają inaczej niż sobie Guma wyobraża, bo użyto szerokokątnego obiektywu i perspektywa jest taka a nie inna.
Kto ma wątpliwości niech sprawdzi.