Jest taka bajka >> estetyka

Ci, którzy nie są na etapie dzieci przedszkolnych i ciut starszych, nie zrozumieją tego wpisu. Ci, którzy dzieci mają, ale już dorosłe, może przypomną sobie coś nie coś. Ci, którzy dzieci mają w przedszkolu, to z pewnością chwycą w lot moje intencje.

Oto istnieją dziecięce kanały telewizyjne. Jest ich kilka. Podzielone grupami wiekowymi, tematyką bajek itp. Klucz dowolny. Ja akurat w większości łykam popołudniami Disney Channel. Tam, między innymi, jest serial o polskiej nazwie: “Fineasz i Ferb” (eng.: Phineas and Ferb).

Fineasz i Ferb to bracia. Bardzo pomysłowi bracia. Fineasz wymyśla, a Ferb wraz z bratem realizuje nieprawdopodobne pomysły na kolejne maszyny, place zabaw, samoloty, maszyny czasu itp..
Fineasz jest gadatliwy. Ferb mówi zawsze tylko jedno zdanie pod koniec odcinka, które puentuje temat ich przygód. Nie to jest jednak ważne. Oto bowiem ta seria opiera się silnie na muzyce. W prawie każdym odcinku jest piosenka lub utwór muzyczny. Z punktu widzenie dydaktycznego – rewelacja! Nie ma to jak umiejętne przemycanie treści i estetyki do głowy dziecka.

I tutaj chcę się zatrzymać – piosenki i muzyka.
Jak wielu z Was się domyśla i pamięta, zazwyczaj muzyka w takich bajkach jest banalna, stanowić ma jedynie ilustrację pewną. A nawet jeśli piosenki mają być niby ambitniejsze, to zazwyczaj wychodzi wielkie nic i banalny aranż. Nic bardziej mylnego, jeśli chodzi o Fineasza i Ferba. Tam muzyka jest NIESAMOWITA!!! A aranżacje wyprzedzają o lata świetlne wszystko, co możecie usłyszeć codziennie w polskich rozgłośniach radiowych w wydaniu rodzimych gwiazdek. Fineasz i Ferb śpiewają, grają na wszelkich instrumentach (choć najczęściej są to gitary), a polskie wersje językowe tych piosenek są rewelacyjnie podłożone pod oryginalny aranż. Mój syn przepada za tymi piosenkami i słucha ich na YouTube regularnie. Zna je na pamięć. I jakoś nie przeszkadza mu, że są zaawansowane aranżacyjnie. Że nie są podane siermiężnie z użyciem syntezatora i rzeżącego wokalisty. Wchłania coś, co ma klasę i czy to takie trudne…?
Aby nie pozostać gołosłownym – oto przykład:

Może więc byłoby lepiej aby estetyka dzieci, również ta wizualna była kształtowana na podstawie dźwięków i obrazów dobrych i bardzo dobrych? Dlaczego tak więc nie jest? Mój syn ogląda ze mną album Avedona. Byłem święcie przekonany, że po 3 kartkach odejdzie do swoich Kung Fu Pand i Shreków oraz Autek. Nic bardziej mylnego. On był zaciekawiony. Pytał o pszczoły na twarzy modela, a kolory (czemu ich nie ma). Chłonął coś dobrego, bo pomimo założenia, że należy dzieciom pokazywać rzeczy proste w pierwszych latach ich życia – one chcą tego, co dobre. Tak to odczuwam.

Niestety, portrety robione mojemu synowi w przedszkolu przez “panów fotografów”, których praca ogranicza się do wklejek w PS kolejnych ramek i przebraniu Młodego w kostium rycerza – powodują, że i on się uwstecznia i nie może zrozumieć czemu to takie gówniane. Po kilku interwencjach okazało się, że można, że są ludzie młodzi, którzy zrobili reportaż z przedszkola (“Dzień w Przedszkolu”), który nawet mnie zachwycił i z przyjemnością zapłaciłem za odbitkę 4zł (!!). Można? Ano można, wspólnymi siłami.

Czyż nie byłoby cudownie by każda bajka miała piosenki rodem z Fineasza i Ferba, a nasze fotografie, nawet te rodzinne do albumu, były choć trochę dopracowane przez nas samych? Czyż nie warto pokazywać młodzieży coś, co jest dobre i piękne bez silenia się na wielki art. Tak po prostu ładne? Uwierzmy w to, że jeśli my zaczniemy dbać o to wszystko, to może za 30 lat pokolenia mojego syna i następne, będzie mogło w Gdańsku odwiedzić dwa lub może trzy galerie fotografii z prawdziwego zdarzenia, a na ścianie mieszkania mojego syna, jako dziadek będę podziwiał odbitkę vintage Bressona czy Adamsa…:) Ufam w to i dlatego mówię nadal NIE wszystkiemu gównianemu kiczowi fotograficznemu, który mnie ogarnia w ilościach nieprzebranych. Kolekcjonuje jakość, choćby nawet w bajkach, bo w fotografii robię to niejako z urodzenia.

Zarażam wiec Was tą ideą… choć pewnie wielu z Was nie potrzebuje tego wirusa. Już go macie i jest on nieuleczalny na szczęście.