No co ja mam w twarzy….?

…cierpienie? :)

Jest taka pewna właściwość ludzkiej twarzy, dzięki której nadaje się ona do portretu lub nie. Coś takiego w wyglądzie i budowie twarzy, co powoduje, że wyłapanie tego w kadrze i w wizjerze gwarantuje sukces. Ba! Sukces jest murowany.
Złapanie tej szczególnej właściwości jest wyzwaniem. Ale można się tego choć w części nauczyć.

– Dlaczego Pan się we mnie tak wpatruje? – kobieta w średnim wieku staje na przeciwko mnie w Empiku. Ma w twarzy zuchwałość i odwagę. To ten typ osoby, która z ciekawości pójdzie w ciemną ulicę i nawet nie mrugnie okiem na niebywałą propozycję zanurzenia się w czymś nieznanym.
– A przepraszam, ale ma Pani ciekawą twarz.
– Normalną
– Każdy tak odpowiada, ale sama Pani wie, że wszyscy się jakoś różnimy.

Taka rozmowa z obcym człowiekiem jest wyzwaniem, które uwielbiam. Bo delikatny uśmiech w kąciku ust powoduje, że już mam nitkę w ręku i teraz tylko delikatnie wysnuwam ją.
Nie. Nie jak pająk do ofiary podchodzę. Raczej jak ciekawy szczeniak do pierwszy raz widzianej pralki.

– A to czemuś służy, takie gapienie się?
– A po prostu szukam ciekawych ludzi..
– A jak już Pan znajdzie…?

To ważna chwila… Nie można przegiąć, bo zbłaźnimy się i pozostanie niesmak.

– To wtedy albo starcza mi odwagi aby zapytać, albo nie starcza.
– No i…?
– No i wtedy pytam, czy mogę zaprosić na sesję do studia.
– Jaką sesję?
– Fotograficzną.

Jeśli do tej pory nie otrzymałem ciosu w szczękę lub nie padły okrzyki: Zboczeniec! To połowa sukcesu.

Szukam twarzy wszędzie. Ostatnio sprzątaczka w biurowcu zachwyciła mnie swoim spojrzeniem. Człowiek sprzedający balony na Długiej (cały rok!) pokazywał mi swoje ręce zmrożone.
Wokół nas są ludzie z ciekawymi twarzami.
Więc pytajcie czasami samych siebie jak Młynarski: “no co ja mam w twarzy…” :)

Portret… szukanie czegoś w twarzy?
Ano też…