Portrecistki górą

---

Z wielka radością dzisiaj odebrałem info, że w tegorocznym WPP nagrody otrzymały dwa portrety autorstwa dwóch Polek! Brawo dziewczyny! Brawo portret! Ilona Szwarc w kategorii Observed Portraits trzecia nagroda pojedyncza oraz Anna Bedyńska w kategorii Staged Portraits też trzecia nagroda pojedyncza.

Nic tylko skakać z radości, że wreszcie Polacy w tych kategoriach. Naprawdę oba zdjęcia mi się podobają, a cykl Ani o albinosach zapowiada się naprawdę smakowicie! :)
Akurat o Ani pisałem raczej niepochlebnie, bo potrafi zrobić też niestety marne rzeczy w mej opinii :( Tym bardzie cieszy mnie ten cykl! Trzyma kciuki Anno i jestem strasznie głodny kadrów, które wymyślisz dla pozostałych bohaterów tego pomysłu. Oj wyzwania nie lada, aby nie popaść w te “maślaną” stylistykę za każdym razem! :) A tego się trochę już boję… :)

Generalnie w kwestii portretu to nie muszę wstawać z kolan. Wiele pomysłów jest kopią zeszłorocznych, np. portrety zawodników sumo umieszczone w kategorii Sport na 1 miejscu… kopia zawodników rugby czy tam innych sportów. Poza tym, jestem zagorzałym zwolennikiem wycofania z użytku suwaka “saturacja” – difoltowo powinno to być zakazane!

Nie rozumiem nagrody dla Ananda van der Pluijm ?! Czy to naprawdę zasługuje na WPP? Kurcze ani w tym opowiadania, ani w tym rytmu, ani jakoś przekaz do mnie nie dociera… hmmm.

W kwestii zdjęcia zwycięskiego w tym roku Paula Hansena… wszytko już powiedzieli specjaliści, np.: Krzysztof Miller (o świetle, o konieczności takich fot istnienia). Nie ma wątpliwości, że zdjęcie ma klimat. Niestety dla mnie zwycięzcą jest zupełnie kto inny i spokojnie mógłby iść w kategorii portret seria, ale poszedł w Daily Life. Niesłychanie wzruszający mnie esej Fausto Podavini o Mirelli. Coś naprawdę dobrze opowiedzianego. Prostymi kadrami. Bez udziwnień. Z wyczuciem godnym tematu i z godnością wyczuwalną w każdym kadrze. Wspaniała seria i ona powinna wygrać, a zdjęcie poniższe winno mieć tytuł roku! Piękne, szczere, proste.