WPP2011

Tak się śmiesznie złożyło, że zaraz po opublikowaniu poprzedniego posta dostałem info o wynikach WPP2011. I tam widzę w kategorii portret (1 miejsce w stories), ten sam cykl, który znalazł się na shortlist w konkursie Terry O’Neill autorstwa Andrew McConnell’a :):)

Ale ja nie o tym. Ja chciałem ogłosić publicznie, że od 5 lat w Polsce jest tylko jeden reportażysta, eseista, który udowadnia mi co rok, że  stylu i talentu ma on co nie miara. Tomasz Gudzowaty. Czapka z głowy za jego esej o meksykańskich wariatach samochodowych. Czy widzicie jak to jest zrobione? W jaki sposób on opowiada o tym temacie?! Konsekwencja, narracja i obrazowanie jest bezbłędne. I ta jego uparta maniera wielkiego formatu i rozmyć ostrości, która dla wielu jest powodem do zarzutów, a dla mnie podkreśleniem stylu i pewnej nuty wybrzmiewającej z jego prac. Naprawdę urzekł mnie ten materiał. Jak usłyszałem, że on znowu dostał nagrodę, to już się bałem. Chwilę potem, sam odszczekiwałem swoje wydumane zarzuty. Tomasz Gudzowaty jest trzy długości przez większością naszych reportero-dokumentalistów. Osiąga inny stan. Myśli i buduje coś zamkniętego, kompletnego.

Narzędzie mu nie przeszkadza. Ono pomaga. Daje unikalną na nasze czasy gwarancje pieczęci z autorskim podpisem. Czapkuję….

Filip Ćwik dał swój reportaż z żałoby. Bardzo, bardzo autorski. Dla części z nas to będzie wada. Sposób podania, bliskość, głęboko ukryta ironia (przynajmniej ja ją chwytam), a jednocześnie wyrazisty akcent traumy. Dobre to jest. Inne. Świeże. I choć już słyszę w uszach, że “to mogłoby dotyczyć wszystkiego!”, to od razu torpeduje takie patrzenie na fotografię, bo tak nie wolno. Doceńmy, że na świecie jest dwóch Polaków, których zdjęć nie musimy się wstydzić. Którzy konsekwentnie budują swoją narrację, swoje wizje fotografii we współczesnym świecie. Szczególnie widać to w zdjęciach Ćwika. Choć momentami mam uczucie monotonności (może za dużo w zestawie), to całość jest odważną interpretacją subiektywną świadka. W naszym narodowym kontekście szczególnie silną.

Gratuluje obu Panom!

Pierwsza nagroda to ukłon w stronę McCurry i to mnie nie przekona….:( Także moja ulubiona kategoria Portret jednak ciut mnie rozczarowuje… :( Nie kumam tych fot z serii Social Network, ani irlandzkich portretów dziwnie ubranych ludzi, bo to jest bardzo powierzchowne. Drugie i trzecie miejsce w pojedynczych jakoś tak płasko… Nic szczególnego.  W sumie poza wspomnianymi fotkami z Sahary McConnell’a jakoś tak ubogo.

I tak jest lepiej niż w 2010… :)