Zakrztuszenie fotografią

Traf sprawił, że w kilka dni po moim poście o filozofii Polaroid w iPhonie (Matiz a’la Volvo), zadzwoniła moja Nokia :) Przemiły damski głos oznajmił mi, że jestem “stałym klientem” jakiejś tam sieci. Pamiętam czasy, gdy miano stałego klienta oznaczało faktycznie, że trwaliśmy przy ulubionej marce, firmie, znaku wiele lat. I ta marka nam jakoś za to dziękowała – co innego , że najczęściej był to gadżet za 0,5zł. Czasy się jednak zmieniły i teraz, aby być stałym klientem wystarczy przekroczyć próg nowego sklepu, knajpy, kawiarni i od razu dostajemy do ręki kartę stałego klienta :) W sumie to wszyscy jesteśmy stałym klientem czegoś lub kogoś… wspaniale, nieprawdaż!?

No więc ten głos kontynuował… że jestem z nimi od wielu lat, że w tym czasie zarobili (oczywiście użyła innego słowa) na mnie trochę, że doceniają moją wierność (też inne słowo padło), że w ramach uznania i wyróżnienia mnie chcą mi podarować w bardzo niskiej cenie…. iPhona! Muszę tylko… i  tutaj padła cała litania warunków finansowych i progowych, które muszę spełnić by nabyć go za jedyne…. i tutaj cena w zależności o długości cyrografu, który mam podpisać.

Pomyślałem, że uczciwie byłoby wobec moich czytelników, aby pisać o rzeczach, które sam doznałem i wymyślanie czasami opinii jedynie na podstawie cudzych doznań, nie jest fair. Wiec… zdecydowałem się. I teraz tez mam iPhona. I teraz mogę sam sprawdzić jak to jest z tym Polaroidem. I już wiem jak jest.

A jest tak:

• iPhone to nie Polaroid
• program zamieniający wszystko w dzieła sztuki (Hipst… coś tam) jest fajny
• po 100 wykonanych “polaroidach” odinstalowałem go z iPhone
• bateria jest do dupy

Ta ostatnia uwaga oczywiście nie tyczy się aspektu “polaroid”. Ale w sumie to jest jak napisałem. Są rzeczy, które swoją “fajnością” przylepiają się do nas na wiele lat. Ba! One czasami naprawdę nam pomagają coś stworzyć. Tak było np. w wypadku mojego pierwszego Shen Hao 4×5. Tak było też gdy kupiłem pierwszego Hasselblada 501. Tak nie było gdy moja “stałoklienckość” zagwarantowała mi iPhona :) Może dlatego, że banał takiego działania telefonem jest naprawdę idiotyczny. Banalny banał. Nie ma w tym nic twórczego. Nic, co pozwala uznać, że twór był wynikiem procesu twórczego. Nic, co pozwala dowartościować się samemu! Po prostu automat. To jak ścigać się w Formule 1 w postaci pasażera… no koszmar :) Klasyczne zakrztuszenie się efekciarstwem. A nie efektem :)

Tak więc pozwoliłem sobie dopisać takie właśnie zakończenie dywagacji o iphonowym poalroid – co byście nie mówili, że wymyślam.

PS

Tak trochę na marginesie, chcę jednak zwrócić uwagę na jedną rzecz. Nigdy nie byłem zakochany w Apple. Nie brały mnie te pierdoły o cudowności tego systemu, tej filozofii, tego designu. Muszę odszczekać. To urzeka. Nie ma bata! Inny wymiar mam w rękach niż te wszystkie Nokie 51. I co ważne… po raz pierwszy w mojej historii przerzucania danych kontaktowych z telefonu do telefonu wszystko odbyło się płynnie i idealnie! Nic się nie obcięło, niczego nie wcięło. A jak dotąd import danych z Nokii na Nokie to był zawsze istny koszmar :) Że nie wspomne o np. Ericsson >> Nokia :)