Fotografia jak orka

Mijają dni i tygodnie, a chęci na fotografowanie brak. Zawsze mam tak w wakacje, bo one rozleniwiają mnie w każdej formie. Zarówno prywatnej, jak i zawodowej. Nie mówiąc już o twórczej…:(
Jakoś tak się stało, że pisać też się odechciało. Mam wrażenie, że napisałem tyle o mojej fotografii i fotografii jako takiej, że każdy nowy temat staje się powieleniem tego, co już skomentowaliście, co już wiecie i co już czytaliście na innych blogach.
Dodatkowo, specjaliści od sieci internet wmawiają mi skutecznie, że blogi przechodzą na ciemną stronę. Że teraz trza mieć fejsbuki, tłitery, blipy i inne grona. A ja kompletnie tego nie czuje i nie wiem nawet jak to się je. Nie wiem też czemu jakiś automat chce za mnie wybrać mi znajomych tylko na podstawie hobby, które sobie wpisałem w profil? To już naprawdę jakaś paranoja.

Chyba się kończę internetowo czynnie. Znaczy, coraz więcej oglądam, ale już nie komentuje, nie odzywam się, nie oceniam. Patrzę i trzymam wszystko w sobie. Może robię z siebie taki wulkan i za jakiś czas po prostu wybuchnę nową energią internetową. Sam nie wiem. Dotychczasowi kibice zapytują mnie czemu nie piszę, czemu nie fotografuje. Ależ ja piszę i fotografuje, tylko nie publikuje :)  Jakoś wewnętrznej potrzeby nie mam. Poza tym, na swoje nieszczęście zacząłem intensywnie korzystać z technologii (usługi?) RSS. Codziennie moją “czytaczkę” zasypuje więc wielka ilość informacji, że na tym a na tym miejscu w sieci pokazało się nowe zdjęcie lub nowa sesja w jakimś magazynie. I ja tam włażę i oglądam i załamuje ręce, że ja tego nie wymyśliłem, lub że takie gówno ktoś publikuje.

Koledzy, którzy zniknęli z sieci jakiś czas temu, zdążyli już wrócić po dwa razy nawet w różnych odsłonach. Pomimo narzekań i utyskiwań, zawsze wracają. Sam to przerobiłem. Jest tutaj wprost analogia do fotografii – zawsze do niej wracam. Chwile przerwy wykorzystuje na zakupy i nowe projekty. Problemem staje się powoli ich wykończenie.

Wkrótce rozpoczną się wrześniowe warsztaty. Przygotuje się do nich mocno, bo mam tremę i nie chcę zawieźć uczestników… Liczę w sumie, że to ja od nich się czegoś nauczę. Czasami mam bowiem wrażenie, że układ Mistrz-Uczeń jest fałszywy. Zwłaszcza w ujęciu artystycznym. Któż teraz jest wzorem co dobre lub złe? Chyba tylko wymiernym aspektem jest kasa ?:) A, że ja nie zarabiam na fotografii, to pewnikiem nie jestem raczej po stronie mistrzowskiej ;)

Acha – startujcie w konkursach! Nie dajcie sobie wmówić, że to nie ma sensu, że nie chcecie poddawać się ocenie itd… To ważne, aby ktoś spojrzał na to, co robicie. Gadanie o tym, że tworzę dla siebie jest idiotyczne. Poza tym, nasza zdolność oceny własnych zdjęć jest … żadna :) Ja ostatnio wywaliłem zdjęcie z folio, które w oczach cenionego przeze mnie fotografa urosło do rangi wartościowej pracy. Warto naprawdę poddać się weryfikacji. Szukajcie konkursów za granicą. Niestety trzeba płacić. Udział w nich kosztuje od 20 do 50usd za jedno nadesłane zdjęcie. Cóż… :)

Dla fanów militariów i reportażowych zdjęć przypominam, że trwa obecnie D-Day na Helu… potrwa do niedzieli 22 sierpnia. Warto popłynąć tramwajem wodnym z Gdyni. Tam naprawdę ciekawe tematy się dzieją, no i Ci pasjonaci są wspaniali!

Pozdrawiam Was serdecznie i obiecuję poprawę… :)

Kasia, malarka
Kumaka Studio, 2010, Ambrotyp, 8×10, Itoflex