Była gdzieś 2:30 rano, gdy podczas rajdu po kanałach satelity zatrzymał mnie jakiś znajomy obrazek. Człowiek z aparatem w lesie. Strzałka w dół i oto, na TV Polonia chyba, złapałem film o Wiktorze Wołkowie.
Jakże miło się to oglądało…
Trochę takie przenosiny w czasie, bo poza samym wiekiem fotografa i jego podejściem do fotografii, umiejscowione jest to wszystko na Podlasiu…. a to jak wiecie bardzo ostatnio popularna kraina do fotografowania, bo okryta płaszczem nostalgii i unikatowości, i odchodząca ponoć…
No więc tak sobie oglądałem tego Wołkowa, który fotografuje oczywiście nadal na analogach, i zacząłem rozmyślać trochę o tym, o czym ostatnio toczę zacięte dyskusje telefoniczne z kolegami.
A mianowicie, jak robić te cholerne zdjęcia, aby się nie powtarzać, aby doszukać się w tym wszystkim jakiejś własnej drogi…?
Czy zaimpregnowane w naszym mózgu fotografie-ikony przekładają się podświadomie na nas i zdjęcie zwykłego krzaczka lub rzeczki przestaje być dla nas atrakcyjne wyłącznie dlatego, że jest po prostu ładne!?
Czy fotografia ładna nie jest wystarczającym powodem by ją podziwiać?
Czy musimy stale biec do jakiegoś bliżej nieokreślonego celu idealności…?
Odkrywam ostatnio ludzi, którzy w ramach projektu stają przede mną “po prostu”… Nie zmuszam ich do wyginania się, nie zakładam im kostiumów. Ot – są!
Oglądam to potem na negatywie, jeszcze w kuwecie i… pierwszym odruchem jest rozpacz, bo… to są zwykłe zdjęcia. Portrety ludzi. Mniej lub bardziej ciekawych fizjonomiczne, ale zawsze prawdziwych. I tak, po kilku dniach wracając już do odbitek, odkrywam jednak coś w tych “zwykłych zdjęciach”.
Para z ciśnieniem ze mnie schodzi.
W serii całość zaczyna żyć. Zaczyna nabierać jakości jakiejś. Po prostu staje się to prawdziwe.
Może więc warto przestać gonić za czymś…?
Może Wołkowa fotografowanie tych samych rzek w innym za każdym razem świetle ma jednak sens..?
Może banalny bocian jest lepszy od stylizowanej panny?
Jan Bułhak napisał kiedyś o fotografii: “Nie pomnażać fotograficznych lamusów jeszcze jednym spisem inwentarzowym skopiowanej »prawdy« i »rzeczywistości«, która bardzo mało obchodzi artystę, lecz – dawać radość i wzruszenie innym przez ukazanie zakątka własnej duszy.”
Coś w tym jest. Dodajmy coś od siebie, ale nie z zamiarem stworzenia “nowej Monalizy”. Z zamiarem raczej dodania swojego sznytu.
Ten sznyt, to coś od siebie, moim zdaniem jest dostrzegane dopiero przez widza, samemu się tym nie steruje. Można oczywiście świadomie stosować jakąś manierę, którą ktoś nazwie stylem, ale maniera to jeszcze nie jest to coś z głębi duszy. Stylem jest to, że fotografuje dziwki przeterminowanymi kliszami z grubym ziarnem, ale jak po latach ktoś albo ja dostrzegę, że te kobiety mają zawsze smutne oczy i są otyłe jak moja matka, która porzuciła mnie w wieku 6 lat, to to może być już to coś z głębi duszy.
No nie wiem… Myślę jednak, że styl można wypracować, że można znaleźć jakś swoją drogę. Czy to będzie maniera zwijanego w rolkę tła, czy rodzaj światła, czy rodzaj estetyki kadru – to juz zależy od autora. Jednak świadome stosowanie tego zabiegu wybranego buduje świadomośc stylu nie tylko u widza, ale też u autora.
Im dłużej się nad czymś zastanawiam tym bardziej to traci mnie.
(Zwykły postęp cywilizacyjny?- tracimy instynkty, doszukując się więcej zamiast patrzeć wprost, czy to będąc twórcą czy odbiorcą. To już troszkę się wstyd zrobił przyznać się do zachwytu nad czymś "pospolitym", prostym? Coś w tym jest gdy wejść w temat głębiej.)
sol.
A ma znaczenie kolejność w tym procesie, dochodzenia do stylu? Czy nie powinien on wynikać z rozwoju osobowości? Bo skąd się styl, prawdziwy, bierze? Prócz poszukiwań, ale gdzie go szukasz i skąd wiesz, że Twój styl jest o Tobie? A może wcale nie musi być o Tobie…
sol
Przepraszam Cie Piotrze, ale mala literówka w nazwisku – BułHak.
pozdrawiam
M.
Dzięki – mała, ale niewybaczalna :)
Pomiędzy zakątkiem duszy a sznytem spora bywa odległość.
Nawiązując do wyginających się modelek. Jest teraz to dość modne i poszukiwane, wnioskując z tego co się ogląda na necie. Mało jest prawdziwych zdjęć, takich z sercem. Mało kto teraz potrafi zrobić zwykłe zdjęcie, tak w portrecie jaki i w fotografii przyrody.
Dla mnie zdjęcie powinno być jak muzyka ac/dc :)
Pozdrawiam,
Mariusz L.
http://www.amazonasimages.com/grands-travaux salgado i jego projekt, dosc ciekawe filmy, kto powiedzial ze cyfra jest …
Grzesiek