Wiecie, że pewne rodzaje fotografii stają się modne co pewien czas. Teraz na topie są polaroidy przeterminowane, poszarpane i źle zeskanowane.
No to ja jestem jezzy… :)
Polaroid 250, ładunki Polaroid 669, Epson 4990mod. Paranoja
Jezzy…
Polaroid 250, ładunki Polaroid 669, Epson 4990
Jak czytam, albo słyszę, że coś jest “modne”, to od razu wątroba mi się psuje. A jak widzę te zdjęcia, to stwierdzam, że jak najbardziej słusznie.
Akurat ten motyw (modelka z piórkami) podoba mi się bardziej w wersji “zepsutej”.
Może dlatego, że przypominają mi moje amatorskie fotki dzieci w pióropuszach z pomalowanymi twarzami, jedzących paluchami karkówkę z grilla… a to, że im cholernie smakuje maluje się na twarzach. Zdjęcia są żywe, z jajem, a że technicznie niedoskonałe nic im nie ujmuje :)
M.
To ja w zeszłym tygodniu dwa przeterminowane jakieś 5 lat Ektachromy 160T wypstrykałem w celu sprawdzenia, czy mój PSix jeszcze działa. Żeby nie było dobrze to obydwa na dworze, a potem wołałem w jakimś przygodnym labie w C41:). Teraz leżą w encyklopedii i się prasują czekając na skanowanie:)
Swego czasku kupiłem na giełdzie staroci kilka paczek papieru Agfy z lat 60tych. Jeszcze nie próbowałem, ale efekty mogą być ciekawe (dwudziestoletni papier Fotonu miał bardzo artystyczne plamy:))
Pozdrawiam
Anonimowy pisze…
Akurat ten motyw (modelka z piórkami) podoba mi się bardziej w wersji “zepsutej”.
—
Henri Cartier-Bresson powiedział między innymi tak: “ostre zdjęcia są okropnie drobnomieszczańskie”.
Te rzeczone iczkowe nie są nie tylko drobnomieszczańskie ;-) ale co gorsza, nie są nawet niezłe :-(
Zauważ ile w sztuce wkładanej jest niedoskonałości :)
Niedoskonałość jest ludzka. Doskonałość – mechaniczna.
Stawiając na wady.. na nieprzewidywalność akcesoriów wadliwych, tworzy się coś równie wadliwego, ludzkiego, bliskiego.
To nie moda :) Mody mijają, a celowe psucie, niedoskonalenie będzie trwać :)
Coś w tym jest, co piszecie.
Te powroty do “nieperfekcji” są już widoczne od paru lat.
Fotografia fashion po prostu zapchana jest tymi “zepsutymi” fotami. Czasami mam wrażenie, ze to się przejadło i następuje już odwrót.
Ale mnie często korci coś innego.
Bawię się w sprawdzenie siebie… tak sobie myślę, ze to w ogóle jest dobre ćwiczenie.
Oto znajduje jakiś styl i staram się sprawdzić sam siebie, czy się uda…
Akurat w tym wypadku jest to banalne, bo jakkolwiek bym tego nie sfocił, to jest ok :)
No bo co to za problem… ja te foty robiłem tak ot, żeby zobaczyć jak wygląda 669. Ale może (tak jak u innych) powinienem z nich zrobić cykl, swój styl…?
Kto wie!?
Jurku całkowicie się z Tobą zgadzam. Źle odczytałeś mojego posta, własciwie to ja go źle napisałem :)
Po prostu te zepsute wydały mi się fajniejsze, co samo przez się już coś znaczy ;)
M.
Iczek, no fajnie, jest cos w takich niedoskonalych obrazkach, ale zawsze czuje, ze skoro watpliwie wygladaja nawet na monitorze, to na papierze nie przejda ;) A co do doskonalosci – cyfra jest idealnie doskonala. Ostra, rowna, bez plam… Efekty sa wiadome ;)Jak ktos napisal – doskonalosc jest nieludzka. Ale we wszystkim trzeba miec umiar.
Wiesz, tutaj niema co drukować :)
To jest wydrukowane od razu :)
Wiec bym się nie martwił tym akurat, a co do umiaru to wiesz, ze się zgadzam w 120% :)
uogolnilem co do tego drukowania, czy tam powiekszania ;) Polaroid polaroidem, ale moda na przeterminowane negatywy i ewidentne papranie wszystkich mozliwych niuansow technicznych, to juz lekka przesada ;) Papranie nie jest zle, o ile jest jakas sensowna granica.
Cos widze, ze w tej 250’ce rolki to nie bardzo juz te chemie rozprowadzaja. Chociaz na Fuji nie bylo tego widac.
@Jarek – no właśnie nie wiem o co chodzi, bo czasami jest ok, a czasami kupa, chyba za szybko targałem te fiszki po prostu.
@wujek – to podobny temat do malowania zdjęć :) Sensowna granica jest w ogóle dobrem poszukiwanym :)
Iczku “jezzy” jest rownie przeterminowane jak te polaroidy
;-D. Z tą różnicą, że moda na to określenie nie wróciła hihi.
Na mnie te foty robią lodowate wrażenie, ale w takim pozytywnym sensie. Trochę jak z horroru, w którym bohater znajduje stare zdjęcia i koniecznie chce poznać historię modelki i w ogóle historię zrobienia tych zdjęc..i zaczynają dziać się dziwne rzeczy -i skrzypią drzwi, aparaty same pstrykają zdjęcia i hula wiatr – hulhul ;-D
Natalia – ja też jestem przeterminowany :) Z ta różnicą, że ja w ogóle nie byłem modny :):)
Oj tam – bredzisz ;) już samo istenieni bloga świadczy o tym, że jakoś tam idziesz z duchem czasu :)
a ja uważam, że ludzkie jest dązenie do doskonałości. błąd zaplanowany nie jest już błędem , ale środkiem przekazu.jest innym-ale świadomym- uzyciem danego materiału.choć przyznam, że nie znoszę większości zdjęć z gatunku “estetyka błedu”- są po prostu złe, jeśli ideologię się ujmie- będa śmiotami.. ani to ładne ani dekoracyjne, a przekaz znikomy. to podnoszenie błędu do rangi sztuki jest m.z. wbrew naturze ludzkiej, bo właśnie w naturze człowieka lezy dążenie do doskonałości. przez wieki wszelkie techniki doskonalono.
a tak poniewierana przez elity cyfra- to naturalny efekt ludzkiego dążenia do perfekcji, dokonalenia technik. i z cyfry jak i niecyfry mogą powstać dzieła doskonałe. (wiekszość cyfrowych zdjęć jest dlatego martwa, że autorzy są zlymi fotografami, narzędzie niewinne)- daj najgenialniejszą temperę jajeczną i deski lipowe 400letnie malarzowi-kiczmejkerowi ze starówki- i ..monalizy nie namaluje, choć narzędzie szlachetne.
takie moje zdanie
co do Iczkowych zdjęc- w blędnych kolor świetny i ten robi klimat. ale gdyby to zdjęcie , z tymi kolorami-zrobić idealnie technicznie, a ten kolor byłby celem- to czy lepsze by nie było?
a tak na marginesie- lepiej by też było bez malunku na buzi i piórka.
pozdrawiam autora mojego ulubionego bloga i tegoż czytelnikow.
j.a. wroński