Wiem, wyjdę znowu na buca i zarozumialca, ale cóż…
Chcę powiedzieć, że banał mnie razi!
Banał mnie mierzi!
Banał mnie zniesmacza!
Kiedy czytam o kolejnym artyście fotografiku z pięcioma dyplomami w kieszenie, w tym cztery z nich zdobyte na uczelniach, których rok akademicki trwa mniej więcej tyle, co podróż IC z Gdańska do Warszawy, który organizuje cykl wystaw poświęconych autoportretom części swojego ciała ujętych w “lęk przed cielesnym przemijaniem” – to mnie szlag jasny trafia i pojawia się w ustach dziwny niesmak przyprawiający mnie o mdłości.
I widzę ci ja te zdjęcia rąk, paznokci, dłoni, stóp, ramion na czarnym tle z ponakładaną maską, która “postarza” te dzieła i do tego mam cztery strony opisu “kontekstu artystycznego”, i zastanawiam się dlaczego banał znajduje odbiorców…!?
Takich rewelacyjnych pomysłów są miliardy: – zrobię sobie sesje stóp i tak przez dwa lata codziennie, – nalepię milion fotek na ulicy i zrobię ‘real street photo’, – postawie przed obiektywem człowieka bez ręki z opaską i nazwę cykl “jednoręki bandyta” (w tle maszyna do gier)… no żesz… sprowadza się to do tego właśnie.
Na szczęście, a moje nieszczęście, tylko promil z tych pomysłów znajduje swoją realizację pomimo idiotyczności i banalności – ale jednak znajduje! i To mnie przerasta…
Przerasta mnie też fakt, że ktoś chce to pokazywać w galeriach… banał…
Ech… wiem… gdyby nie takie banały to napiszecie zaraz, że zupy Campbell też by się nie ukazały, bo czyż może być coś bardziej banalnego niż zupa w puszce…
Wiem, wiem… nie mam racji… ale nadal nie cierpię banału. Może dlatego że zań nie wychodzę… :)?
Skoro już ustaliłeś samorzutnie, że nie masz racji, to może wystarczy przestać się turbować tym wydumanym problemem?
Ja wiem…?
Młody Werter się we mnie odezwał… ;)
iczku, iczku, iczku…
Niestety takich jak my jest coraz mniej a takich jak oni, coraz więcej…
Ja stosuję wygodną zasadę, że tylko czas pokaże, czy czyjeś dzieła się obronią i zyskają uznanie. Banału jest masa, ale wydaje mi się, że banał jest banałem tylko jeśli ktoś go w wtłacza w ramkę oryginalności artystycznej i macha nam w tym celu dyplomem co by pokazać, że on/ona jest artystą więc wie. Jeśli zaś, ktoś sobie coś tam pstryka, ale nie udaje, że to co robi jest sztuką przez wielkie S, to zostawił bym go w spokoju.
Myślę, że w ogóle w swym głownym nurcie fotografia dąży do banału. Banał jest wszędzie – w modzie, w reklamie, w akcie, reportażu – wszędzie tam najprościej sięgnąć po ów banał, a dlaczego? dlatego, że po pierwsze jest on najłatwiej przyswajalny przez masowego odbiorcę. Po drugie – najłatwiej wokół niego zbudować pseudoartystyczny bełkot, który kupi masowy odbiorca z aspiracjami, a być może też odbiorca zawodowy, czyli krytyk, kurator itd. Rzekłbym nawet, że ten drugi aspekt banału w sztuce jest nawet groźniejszy. Wszystko co banałem nie jest płynie sobie jakimiś strumyczkami podziemnymi, jakimiś rzeczkami, które mało kto zna. Bo czasami trudno do nich dotrzeć, a czasami trudno zrozumieć, jeszcze trudniej przejść. No i trzeba też postawić pytanie fundamentalne? Gdzie przebiega granica banalności? :)
No bo jest tak, że ten wpis nie rozstrzygnie tego, że to dyskusja na trzy noce przy grzanym winie…
Niemniej ja tylko chciałem zaznaczyć, że mnie to męczy…
Jacku – wiele tutaj pytań… :)
Mnie sam banał jako taki w sztuce nie męczy. Ale pierwszy akapit Twojego dzisiejszego wpisu uwiera mnie tak samo :)
;)
Dzieciak taki ze mnie…):
dwie uwagi:
a) banalnosc jest wzgledna. cos co dla jednej osoby jest banalne dla innej nie bedzie i vice versa. chocby dlatego, ze banal jest zwiazany z kultura, wychowaniem, doswiadczeniami.
b) czy nie lepiej ignorowac cos, co mi wydaje sie banalne? wszak niejako z definicji nie zasluguje na uwage?
i uwaga dodatkowa: “Niestety takich jak my jest coraz mniej a takich jak oni, coraz więcej…” – okropnie brzmia mi te slowa. cos w stylu “my elita, oni pospolstwo”
pzdr, r
fotografia w dzisiejszej erze jest ogólnie banałem…
anka