Od lat byłem zwolennikiem łatwego i bezpiecznego stwierdzenia dotyczącego krytyki fotograficznej. Mianowicie, na zarzut w kierunku krytyka, że się nie zna i jego opinia jest g… warta, bo nie jest fotografem – niezmiennie odpowiadałem: czy trzeba być Augustem Renoir’em lub Rembrandt’em aby móc ocenić ich malarstwo i wyrazić swoją opinię!?
No nie trzeba.
Taką też postawę przejawiałem na wszystkich forach galeriach, gdzie padały zarzuty w moim kierunku, że skoro nie robię aktów, to lepiej abym nie oceniał ułożenia modelki i ilości oliwy, która autor spryskał płoche dziewczę.
Mija trochę czasu i jakoś tak przed czterdziestką zaczynam waloryzować cześć ze swoich poglądów. Zwłaszcza tych dotyczących co komu wolno i co komu przystoi…
Trochę się tego boje, bo to prosta droga do idei formacji politycznej, która wczoraj zaproponowała jakieś idiotyczne referendum… Niedługo zaproponują referendum w sprawie robienia referendum… Ale uciekam od polityki.
Oto bowiem, dopóki sam byłem jedynie krytykiem widziałem połowę prawdy. Wraz z uzyskaniem statusu obiektu krytykowanego (zgodnie z własnymi hedonistycznymi i ekshibicjonistycznymi dążeniami) sam stanąłem przed dylematem: które z krytyk traktować poważnie.
Każdy chciałby aby jego zdjęcia skrytykował taki Nachtwey lub Avedon, no ostatecznie dla niektórych wzorami są reporterzy z Wyborczej :) Chodzi jednak o to, aby krytykujący reprezentował sobą COŚ.
Mam odwieczną zasadę, dzięki której jest mi łatwiej przeżyć gorzkie słowa krytyki… zawsze staram się dowiedzieć coś na temat twórczości autora krytyki. Zazwyczaj moja intuicja mnie nie myli i znajduję twory, które pozwalają mojemu sumieniu spokojnie ominąć i przełknąć pigułkę, która nie jest już tak gorzka :)
Problem jednak jest.
Bo czy droga zmierzająca do tego, że krytykować będą siebie wzajemnie wyłącznie specjaliści w danej dziedzinie, nie jest drogą donikąd?
Z drugiej strony, kto zna temat lepiej niż spece…?
Ech…
trzeba by sobie odpowiedzieć na pytanie: dla kogo robimy dane zdjęcie? Nie ogólnie, nie szeroko, każde zdjęcie z osobna. Czy dla Modelki, bo jej potrzebne do czegoś tam. Czy dla zleceniodawcy? czy dla siebie [i po co, żeby sobie ulżyć, żeby wyrzucić jakiś kadr z głowy, żeby zapisać coś pięknego co się zobaczyło], czy wreszcie dla szerokiej publiki żeby coś przekazać [treść jakąś albo walor estetyczny]. opinia odbiorcy dedykowanego ma znaczenie.
Zbliżam się do trzydziestki, a nie czterdziestki, i coraz więcej we mnie pokory wobec zjawisk dotyczących ogólnie pojętego odbioru fotografii. Krytyka to część procesu, niemniej każde zdjęcie można wyjąć z zawiesiny krytyki, otrząsnąć i jak świeże zaprezentować zgoła innej publice. to by wskazywało, że krytyka jest jak światełka i kwiaty na pomniku. mogą być sztuczne, mogą próbować zasłonić napis, mogą być gustowne czy dodające uroku temu co prezentuje pomnik. ale liczy się treść zdjęcia i nie jest ona na stałe związana z tym co ludzie o nim powiedzą.
dla mnie sprawa jest prosta,
po pierwsze, warto miec wlasny system oceny swoich prac,
po drugie nie przejmowac sie za bardzo i robic swoje,
po trzecie dobra krytyka nie jest zla,
juz calkiem serio, chcesz profesjonalnej krytyki to napewno nie poprzez internet, ale tylko i wylacznie na podstawie prezentacji portfolio w postaci odbitek czy wydrukow. Najlepiej komus kto sie tym zajmuje zawodowo np. fotoedytor.
Rosomak – rozwaliłeś mnie :)Świetne porównanie do tych nagrobków :)
21din – tylko, gdzie Ci edytorzy… :(?
pytasz serio?
mozemy sie upic a potem ci powiem szczerze co twierdze o twoich zdjeciach.
Serio, serio…
Nooo tak, nie brałem pod uwagę, że dochodzi do tego jeszcze kategoria “krytyka po kielichu”, która ponoć jest najuczciwsza ;)
dopóki
reporteRZy
MEN!
dobry blog.
Jezu – dzięki co za wtopa! :(
Wstyyyd.
W temacie gramatyki…
W języku polskim nie pisze się 8 październik tylko 8 października, listopada, maja, itd.
super…,a teraz wyslij to do Blogger, bo to automat.. ;)
Kwestia dla kogo robimy zdjęcie drogi rosomaku zupełnie nie ma znaczenia. No bo czy taki Witkacy robiąc portret w swoim małym nędznym pokoiku, czy przyszło by mu do głowy że w 2008 roku będzie on wisiał w Desa w Częstochowie i że ludzie będą tam pielgrzymować by popodziwiać chociaż bo za cenę 70 tys. niewielu się pokwapi, ale wiele osób zapytuje o kopię.
Słaba sytuacja finansowa oraz nieprzychylny odbiór jego sztuk teatralnych przez krytykę ostatecznie zmusiły Witkacego do „pójścia w portrety”.
Krytyka-kurwa!!!