Master level

Zaniedbałem fotografię.  Przyznaję się bez bicia. Zaniedbałem ją straszliwie i bijąc się w pierś, pozostaje mi jedynym usprawiedliwieniem fakt, iż zaniedbałem ją jedynie czynnościowo. Bo oglądam dużo i czytam o sukcesach innych dużo i w ogóle jest dobrze pod tym kątem.

Docierają do mnie przez tzw. fejsa, różne informacje o sukcesach moich znajomych. O tym, że oni coś robią i potem to wystawiają. Że współpracują z lokalnymi środowiskami i robią coś dla nich. Zazwyczaj za darmo lub za jakieś marne pieniądze sponsorów. Niemniej – robią! Czynią fotografię. Zaczynem stając się dla kolejnych młodych pokoleń wchodzących w świat szkiełka i oka.

Śledzę kilka blogów i widzę, że zdjęcia normalne, takie po prostu, a jednocześnie przemyślane nie są wcale w odwrocie. Że polowanie na jakiś temat wypełniane jest całą mnogością kadrów, które pokazują zwyczajność. Ostatnio nam fatalne przemyślenia dotyczące naszych wiodących “kolorowomagazynowych” tuzów fotografii, mam na myśli Lacha, Dąbrowskiego, nie mówiąc już o wielokrotnie wspominanych dinozaurów feszynowych w stylu Poremba, Tyszka czy Wolański. O tych już kiedyś pisałem w kontekście powtarzalności i braku świeżości. Dzisiaj ciut o tych bardziej niby-reporterskich.

Przeglądam te różne ich działania, które zaczynają ostatnio mocno kierować się w stronę pro publico bono. Społecznicy tacy trochę się nam narodzili. Pokazują już nie tylko celebrytów, od których się mi już rzygać chcę, ale rozumiem, że kasa jest za to, ale stwarzają swoje własne pole tematyczne, które zaspakaja zapewne ich autorskie podejście do fotografii i jej aspekt społeczno-naprawczy. Zresztą od zawsze fotografia miała pewien charakter utylitarny. Służyć miała czemuś lub komuś. Najpierw samym fotografom, potem rządom, dyktatorom itd, itp.

Zawsze i wszędzie będzie dla mnie wzorem bezkompromisowej walki o pokazanie grozy świata, fotografia Nachtwey’a. Pomimo jej charakteru prasowego i takiego czasami zaciekle dogłębnego (detale, krew, rany), niemniej pozostająca estetycznie piękna.

Tego też staram się doszukiwać w naszych rodzimych fotografach z pierwszo- i drugo-okładkowych stron. Ale jakoś nie idzie mi odnalezienie tej estetyki i tej subtelności. Narzekać będę, ale kierunki obierane przez Lacha czy Dąbrowskiego są mi jakoś “nieleżące” obecnie. Doceniam talent, nie ma dwóch zdań. Niemniej brakuje mi tej kropki nad i, której postawienie przesunęłoby tych fotografów na poziom Master. I wówczas już tylko bym chłonął. Wiem… zaraz odezwie się dzerry, który mi uzasadni, że oni tez muszą z czegoś żyć więc robią różne rzeczy, które w efekcie rzutują na całokształt. No właśnie. A może jednak stać nas Polaków, na wybitnych fotografów, którzy będą w stanie oderwać się od tego aspektu finansowego i stać się prawdziwym mistrzem?! Wiecie, taki polski Bresson, Mary Ellen Mark czy Arbus.

Czy można połączyć  u nas w jeden byt  niezależność ekonomiczną i bycie fotografem?

Problem rynku fotografii był wałkowany setki razy. Może warto więc trochę skupić się na samej tematyce i sposobie realizacji jej przez tych naszych ciągle i ciągle obiecujących fotografów… Może moje odczucia co do ich niedoskonałości są błędne. Może oni już są doskonali, tylko ja tego nie widzę?

Cały czas czekam na takiego NASZEGO fotografa, który nie stanie się “samochodem do wynajęcia” (casus Tomaszewskiego), ale pozostanie na poziomie Master.

Doczekam się?