Braci dydaktycznej dedykuje

---

Wiem, że to nie jest blog poświęcony belfrom, ale z powodów na pół prywatnych, a na pół może i nawet zawodowy – pozwalam sobie dzisiaj zwrócić Waszą uwagę na nauczycieli. Na belfrów naszych. Może nawet i takich co teraz wykładają podstawy fotografii i wpajają młodym ludziom, że pomiar światła to nie tylko aparat cyfrowy :)

Przypomnijcie sobie kto Was po raz pierwszy uczył i zapoznawał z fotografią. Skąd wiedzieliście, jak założyć film do Praktiki, jak w Zenicie wykręcić obiektyw i czy najpierw zanurzamy naświetlony papier w wywoływaczy czy w utrwalaczu :)

Ja pamiętam moje szkolne zajęcia w kółku fotograficznym. Mojego nauczyciela, która za darmo, po godzinach ślęczał z zapalonymi nastolatkami w małym, dusznym pomieszczeniu w szkole nr 93 na gdańskiej Żabiance. Tylko po to, by uczyć ich czegoś zjawiskowego. Czegoś poza wiedzą książkową. By odkrywać z nimi cud fotografii. Cud zatrzymanego czasu. Cud procesów chemicznych. Cud “życia na kliszy celuloidowej”.

Warto by powołanie do dawania wiedzy trwało w Narodzie. Zwłaszcza teraz i choć brzmi to wszystko patetycznie, to nie przejmuję się tym. Bo liczę, że mój syn spotka na swojej drodze jeszcze takich nawiedzonych u uduchowionych “polonistów fotografii”, o jakich pisał wspaniały Andrzej Waligórski.

I właśnie jego “List w sprawie polonistów” dedykuje w Dniu Nauczyciela wszystkim tym moim mentorom fotograficznym! Ku chwale fotografii!!

“List w sprawie polonistów”

Polonista to nie zawód, lecz hobby,
Polonistą być – nie życzę nikomu.
Polonista po godzinach nie dorobi,
Choćby zabrał robotę do domu.
Polonista nie wędruje po mieszkaniach,
Nie odzywa się wchodząc ze dworu:
– Bardzo ładnie rozbieram zdania,
Czy jest jakieś stare zdanie do rozbioru?
Choćby szukał, racji i pretekstów
I tak zawsze pozostanie na uboczu –
Mniej się ceni analizę tekstu
Od banalnej analizy moczu…
Cera blada, na portkach łaty,
Rozmaite braki w kondycji,
Oświeceniem nie oświecisz sobie chaty,
Pozytywizm nie poprawi twej pozycji.
Poloniście sterczą chude żebra
Jak sztachety mizernego płotu,
Gdy się jeden raz u Zuzi rozebrał,
To się składał z orzeczenia i z podmiotu.
A jak inny zleciał kiedyś z ławki,
Bo był gapa wyjątkowa i niezguła,
To zostały zeń cztery przydawki,
Dwa zaimki i partykuła…
Polonista, niepoprawny romantyk,
Nie największym się cieszy mirem,
Ale ja mu – laury i akanty,
Ale ja mu – kadzidło i mirrę!
Ale ja go całuję w ramię,
Ale ja go podziwiam i cenię,
A ty przed nim na kolana, chamie,
Cały w złocie i volkswagenie!
Bo jeżeli jesteś i ja jestem,
To dlatego, że stojący na warcie
Polonista znużonym gestem
Kartki książek wertował uparcie
Za kajzera i za Hitlera,
I za cara, i za innych carów paru,
I dlatego właśnie nie umiera
Coś ważnego, co nazywa się Naród.
Więc zamieszczam na końcu listu
Ja, satyryk, błazen i ladaco,
Zdanie proste: – Kocham polonistów!
Rozwinięcie zdania: –
… bo jest za co!