Cyfrowy paradoks

Paradoksów mamy wiele. Mniej lub bardziej paradoksalne. Słownik języka polskiego mówi nam:

“paradoks – sformułowanie pozornie prawdziwe lub też zawierające elementy sprzeczne ze sobą; również sytuacja, w której występują nietypowe zjawiska, elementy, sprzeczne z tym, do czego przywyknięto”

Mnie interesuje ta druga część tego zdania. Nietypowe zjawiska to jest to, co “czarnopalcy kolodioniści” znają z autopsji. Jedna z bardziej kapryśnych technik, jaką jest kolodion, potrafi naprawdę wnerwić. Wszystko wydaje się iść jak trzeba, kolejne płyty robione tą samą techniką, z tymi samymi odczynnikami, ten sam czas zaangażowany z każdy etap , a tu nagle… kupa! Nie wychodzi. Nagle. Bez powodu. Znaczy pozornie bez powodu, bo tutaj prawie wszystko się da wyjaśnić. Prawie, bo czasami stopień zawiłości chemicznych przerasta biednego fotografa i rozgryźć relacje np.: między alkoholem  a kolodionem jest trudno.

Mnie paradoks dopadł w najmniejszym, oczekiwanym momencie. Wszystko bowiem układało się cudownie. Wolny wieczór, atelier, sącząca się jazzowa mieszanka, płonąca lampka spirytusowa i ON – werniks. Mieszanka alkoholu, lawendy i gumy arabskiej. Cudownie to pachnie. Używa się tego, aby zabezpieczyć gotową płytę przed uszkodzeniami mechanicznymi i nadać pewien połyskliwy blask pracy. Werniks zasycha na powierzchni kolodionu i po kilku godzinach staje się twardą, cienką powierzchnią. Płyta wszak gubi trochę kontrast i biele stają się głębsze, ale przynajmniej nie da się tak łatwo zdrapać całej emulsji.

No i wszystko wydaje się być miłe, do czasu pojawienia się słynnych kolodionowych kaprysów. Dwie płyty gotowe. Trzecia już polewana werniksem, a tu nagle wraz ze zlewanym płynem do butelki, spływa… obraz. Jak zważone mleko znika z płyty unikalny obraz jednego z najwybitniejszych polskich prozaików. Po prostu go nie ma. Nie można pomóc. Twarz zachodzi ciemną barwą, kołnierzyk koszuli znalazł się w prawym rogu szyby, a detale ręki rozpływają się i kapią, jak rozgrzany plastik w płomieniu świecy.

Koniec.

Nie ma nic.

Tego nie da się powtórzyć.

Bo to jest jedno.

Spytacie, skądinąd słusznie, gdzie tutaj miejsce na paradoks. Na razie to mamy nieudolność fotografa i zbytnią wiarę we własne umiejętności. Ano jest paradoks. Oto bowiem, moja kolodionowa praca, wysławiana nad niebiosy przeze mnie technika mokrego kolodionu, tak unikalna i niepowtarzalna miała jednak szansę przetrwać w tym pechowym dziele. A wszystko za sprawą…. cyfryzacji. A dokładnie skanera. Oto bowiem, zdjęcie Stefana Chwina zachowało się w formie cyfrowej. Jest skanem, wirtualnym bytem zero-jedynkowym, gdzieś na talerzach twardego dysku. I choć nie da się w żadnej mierze porównać tego z oryginałem, który spłynął do karafki z werniksem, to jednak pozostał ślad. Trop. Jakaś namiastka tego, co wyszło na szybie. Taki zapach w powietrzu, którym goni pies myśliwski.

Cyfrowy paradoks. Jakże cudnie orzeźwia tych, którzy popadli w zbytnie uwielbienie dla unikatowości.

PS

Sesję się da powtórzyć, a w chwili obecnej posiadam spore zapasy werniksu, którego już nie będę na razie używał. Jacyś chętni? :)